Kinderboekenfestival van Paramaribo

slagzin luidt: 'Met een symbool, woord of gebaar geven wij boodschappen aan elkaar'. Ook is er een heus festivallied, dat zich nu al heeft vastgezet in mijn hoofd, dus daar kom ik voorlopig niet meer vanaf. Bijzonder is dat ook dove kinderen in gebarentaal meedoen aan het openingslied. Maar de kinderen krijgen al snel genoeg van de toespraken en verhalen over structurele subsidies (die worden toegezegd door de Kamer van Koophandel en Fabrieken en door Tanya van Gool). En de ergernis van de organisatie over de afwezigheid van de minister van Onderwijs, die opnieuw gemaand wordt ervoor te zorgen dat alle scholen in de toekomst over een bibliotheek beschikken, zegt hen niets. Zij rennen na de opening het terrein op.

Dove kinderen
Ook de dove kinderen racen langs de stands. Een kind blijft de boeken op mijn tafel bestuderen, grist dan een Japie Apekop-prentenboek mee. Haar begeleidster, een Nederlandse stagiaire die drie maanden vrijwillig op de dovenschool werkt, doet nog een poging om mij het boek terug te bezorgen. Maar ik ben blij met zo'n gretige lezeres/plaatjeskijkster en doe haar het boek graag cadeau.

dinsdag 27 mei
's Ochtends komen er alleen scholen op het Kinderboekenfestival. Ze zijn ingeroosterd voor een bezoek aan enkele van de 94 stands. In mijn stand probeer ik de kinderen gezamenlijk een krant te laten maken. Ik zet ze met opdrachtkaarten aan het werk. Maar het is een hele toer om de krant binnen de 25 minuten dat het bezoek duurt daadwerkelijk af te krijgen. De laatste vijf minuten moeten alle bijdragen in de krant worden geplakt, en moet ik er tegelijkertijd voor zorgen dat niet alle pennen en notitieblokjes verdwijnen.

Dat wordt dus de verantwoordelijkheid van de juf, die er doorgaans weinig actief bij zit. Maar de kranten worden mooi, zij het dat de bijdragen meestal nogal braaf zijn. Ik vraag expliciet bij sommige opdrachten te schrijven over wat kinderen niet leuk vinden, maar daar komt weinig uit.

Alleen bij het onderwerp misdaad blijkt dat menig Surinaams kind zich zorgen maakt (het wordt steeds gevaarlijker in Suriname), een meisje schrijft over de verkrachting van een buurmeisje door haar stiefvader, dat aanvankelijk niet geloofd werd, en een jongen meent dat alcohol de bron is van alle problemen. Verder valt op hoeveel kinderen aan sport doen, en hoe vaak ze zingen en dansen als hobby noemen. Dat komt niet helemaal overeen met de activiteiten die het Kinderboekenfestival biedt.

Kinderen bezig met het maken van een krant.

Misdaad

Er zijn erg veel ideologisch getinte stands. Dat betekent dus vooral stilzitten en luisteren. Sommige stands gaan over het milieu, of over het belang van gezond eten of tanden poetsen. Maar opvallend veel bieden godsdienstige informatie, vaak afkomstig uit Nederland. Zo zijn er fanatieke gelovigen uit Kampen met de slogan 'God weidt zijn lammeren', die ook mij proberen te bekeren. Zij gaan nog niet zo ver als de man die als uithangbord 'Communicatie met hemel' heeft! En daar worden al die kindertjes langsgevoerd.

Gelukkig heeft Nana ook twee dansdocenten meegenomen, zodat er ook nog wat leukere dingen te doen zijn. Ook studeren zij met middelbare schoolkinderen een theaterdansvoorstelling in op basis van de boeken van De Arkvaarders van Anne Provoost en Rond het sterfbed van mijn dorp van Dorus Vrede.

Talloze kranten verder, hadden we gisteren een avond met Surinaamse schrijvers van de Schrijversgroep 77 in het eetcafe Tori Oso. Iedereen deed een optreden van 5 minuten. Heel leuk om te zien en te horen. Ik vond vooral de vertelkunst van Rappa en Dorus Vrede bijzonder.

Dorus Vreede boeit de kinderen met zijn vertelkunst.

donderdag 29 mei

Atlas
Ikzelf kwam uit het blote hoofd niet verder dan een vierregelig gedicht, de rest droeg ik voor van papier. Ik sprak ook nog even met Wim Veer, ex-aardrijkskundeleraar, die nu kinderboekjes maakt op basis van prachtige natuurfoto's. Wim heeft al dertig jaar geleden geprobeerd een Surinaamse atlas op de scholen ingevoerd te krijgen. Hij had een ontwerp gemaakt, waarbij Suriname niet ergens achterin aan de orde komt, maar meteen op de eerste bladzijden. Hij had destijds zelfs al een overeenkomst met de uitgever van de Bosatlas, maar helaas ging zijn project op het allerlaatst niet door. De minister van Onderwijs moest zijn toezegging voor financiering om politieke redenen afzeggen. En dus werken de meeste Surinaamse kinderen nu al decennialang met verouderde atlassen.

Overigens deelden de (ex-)onderwijzers onder de schrijvers mijn kritiek op het strenge klassikale onderwijssysteem niet. Zij vinden juist dat in het Nederlandse systeem kinderen veel te brutaal worden. Maar zij zien misschien het onderscheid niet tussen vrij zijn en verwend zijn. Ik zou het de kinderen hier van harte gunnen, dat ze iets vrijer durfden te zijn ten opzichte van volwassenen. Dan zouden ze beter voor zichzelf kunnen opkomen.

Bron: Radio Nederland Wereldomroep