Deze week wordt in Suriname het jaarlijkse Kinderboekenfestival
gehouden. Dertigduizend kinderen bezoeken met hun school het
festivalterrein. Wereldomroepjournalist en kinderboekenschrijfster
Margreet Strijbosch is op uitnodiging van de Stichting Nana ook in
Paramaribo. Het tweede en laatste deel van haar dagboek. maandag 26 mei. De opening van het Kinderboekenfestival is een feestelijk
gebeuren, dat wordt opgeluisterd door hoogwaardigheidsbekleders als
presidentsvrouw Venetiaan en de Nederlandse ambassadeur in Suriname,
Tanya van Gool. Het thema van het festival is communicatie, en de
Dove kinderen
Ook de dove kinderen racen langs de stands. Een kind blijft de
boeken op mijn tafel bestuderen, grist dan een Japie Apekop-prentenboek
mee. Haar begeleidster, een Nederlandse stagiaire die drie maanden
vrijwillig op de dovenschool werkt, doet nog een poging om mij het boek
terug te bezorgen. Maar ik ben blij met zo'n gretige
lezeres/plaatjeskijkster en doe haar het boek graag cadeau.
dinsdag 27 mei
's Ochtends komen er alleen scholen op het Kinderboekenfestival. Ze
zijn ingeroosterd voor een bezoek aan enkele van de 94 stands. In mijn
stand probeer ik de kinderen gezamenlijk een krant te laten maken. Ik
zet ze met opdrachtkaarten aan het werk. Maar het is een hele toer om
de krant binnen de 25 minuten dat het bezoek duurt daadwerkelijk af te
krijgen. De laatste vijf minuten moeten alle bijdragen in de krant
worden geplakt, en moet ik er tegelijkertijd voor zorgen dat niet alle
pennen en notitieblokjes verdwijnen.
Dat wordt dus de verantwoordelijkheid van de juf, die er doorgaans weinig actief bij zit. Maar de kranten worden mooi, zij het dat de bijdragen meestal nogal braaf zijn. Ik vraag expliciet bij sommige opdrachten te schrijven over wat kinderen niet leuk vinden, maar daar komt weinig uit.
Alleen bij het onderwerp misdaad blijkt dat menig Surinaams
kind zich zorgen maakt (het wordt steeds gevaarlijker in Suriname), een
meisje schrijft over de verkrachting van een buurmeisje door haar
stiefvader, dat aanvankelijk niet geloofd werd, en een jongen meent dat
alcohol de bron is van alle problemen. Verder valt op hoeveel kinderen
aan sport doen, en hoe vaak ze zingen en dansen als hobby noemen. Dat
komt niet helemaal overeen met de activiteiten die het
Kinderboekenfestival biedt.
 |
| Kinderen bezig met het maken van een krant. |
Misdaad
Er zijn erg veel ideologisch getinte stands. Dat betekent dus vooral stilzitten en luisteren. Sommige stands gaan over het milieu, of over het belang van gezond eten of tanden poetsen. Maar opvallend veel bieden godsdienstige informatie, vaak afkomstig uit Nederland. Zo zijn er fanatieke gelovigen uit Kampen met de slogan 'God weidt zijn lammeren', die ook mij proberen te bekeren. Zij gaan nog niet zo ver als de man die als uithangbord 'Communicatie met hemel' heeft! En daar worden al die kindertjes langsgevoerd.
Gelukkig heeft Nana ook twee dansdocenten meegenomen, zodat er ook nog wat leukere dingen te doen zijn. Ook studeren zij met middelbare schoolkinderen een theaterdansvoorstelling in op basis van de boeken van De Arkvaarders van Anne Provoost en Rond het sterfbed van mijn dorp van Dorus Vrede.
Talloze kranten verder, hadden we gisteren een avond met Surinaamse
schrijvers van de Schrijversgroep 77 in het eetcafe Tori Oso. Iedereen
deed een optreden van 5 minuten. Heel leuk om te zien en te horen. Ik
vond vooral de vertelkunst van Rappa en Dorus Vrede bijzonder.
 |
| Dorus Vreede boeit de kinderen met zijn vertelkunst. |
donderdag 29 mei
Atlas
Ikzelf kwam uit het blote hoofd niet verder dan een
vierregelig gedicht, de rest droeg ik voor van papier. Ik sprak ook nog
even met Wim Veer, ex-aardrijkskundeleraar, die nu kinderboekjes maakt
op basis van prachtige natuurfoto's. Wim heeft al dertig jaar geleden
geprobeerd een Surinaamse atlas op de scholen ingevoerd te krijgen. Hij
had een ontwerp gemaakt, waarbij Suriname niet ergens achterin aan de
orde komt, maar meteen op de eerste bladzijden. Hij had destijds zelfs
al een overeenkomst met de uitgever van de Bosatlas, maar helaas ging
zijn project op het allerlaatst niet door. De minister van Onderwijs
moest zijn toezegging voor financiering om politieke redenen afzeggen.
En dus werken de meeste Surinaamse kinderen nu al decennialang met
verouderde atlassen.
Overigens deelden de (ex-)onderwijzers onder de schrijvers mijn kritiek
op het strenge klassikale onderwijssysteem niet. Zij vinden juist dat
in het Nederlandse systeem kinderen veel te brutaal worden. Maar zij
zien misschien het onderscheid niet tussen vrij zijn en verwend zijn.
Ik zou het de kinderen hier van harte gunnen, dat ze iets vrijer
durfden te zijn ten opzichte van volwassenen. Dan zouden ze beter voor
zichzelf kunnen opkomen.
Bron: Radio Nederland Wereldomroep
