mijn kamer en ik reageerde niet. Ze dacht dat ik nog
sliep. Toen ze bij mijn bedje kwam schrok ik heel erg en had ze gelijk in de
gaten dat er iets niet goed was."
Wijnen ging naar een school
voor slechthorenden. "Ik moest eigenlijk naar Sint-Michielsgestel maar
dat wilde mijn moeder niet. Ze vond dat te ver weg, ik moest dan intern."
Communiceren met Iris Wijnen verloopt goed. Ze kan liplezen en is goed te
verstaan.
Inmiddels is ze zelf moeder van drie horende kinderen.
Ook haar man is doof. Ze kon goed meekomen op de school in Hoensbroek. "
Ik heb altijd goed kunnen leren." Ze studeerde sociale pedagogische
hulpverlening in Maastricht en later voor docent gebarentaal aan de
Hogeschool in Utrecht.
Op een school voor slechthorenden leerde ze
erg goed praten. "Gebarentaal werd daar verboden. Dat vonden ze stom."
Later bleek dit voor haar eigenlijk een handicap. "Ik viel tussen het
wal en het schip. Ik hoorde niet bij de horenden en niet bij de doven. Ik
ging nooit met dove mensen om. Ik voelde me zelfs een beetje verheven. Ik
wilde hetzelfde zijn al iedereen. Toen ik klein was dacht ik ook altijd, als
ik later groot ben kan ik weer horen. Maar ik liep tegen mezelf aan. Raakte
gefrustreerd omdat de communicatie met horenden ook niet altijd goed
verliep. Ik kon ook geen baan vinden. 'Hoe moet dat tijdens vergaderingen',
werd gezegd. Ik moest omschakelen."
Wijnen besloot zich in te
gaan zetten voor andere doven en die te ondersteunen. Naast de cursus die ze
start in Schijndel werkt ze twee dagen op de Hogeschool in Utrecht en
freelance bij het Bureau Diensverlening aan Doven en Slechthorenden (DDS) in
Boxtel.
Inmiddels zit Wijnen weer lekker in haar vel. "Er is
weinig informatie naar horenden toe over doof zijn. Veel mensen weten niet
goed hoe ze met doven om moeten gaan. Ik wil een brug slaan tussen horende
mensen en doven."Voor meer informatie:
www.cursusgebarentaal.nl .
Bron: Brabants Dagblad