Als Paulette Ouzeau over doofheid praat, weet ze waar ze het over
heeft. Haar beide ouders waren dood. Ze heeft leren praten met de
kinderen van de buren. Als horend kind werd ze later uiteraard tolk,
voor pa en ma en voor hun vrienden. Sindsdien heeft ze er niet meer mee
opgehouden. Ze helpt als tolk bij het afleggen van
examens om een baan te krijgen. In Angoulème doet de ziekteverzekering
op haar beroep als tolk. De zin om anderen te helpen zit er bij haar in
als een tweede natuur. Ze tolkt ook op vakantiekampen en in de
gemeenteraad. Als gevolg daarvan heeft ze haar eigen stichting
opgericht Saintes Langue des Signes. Met als precies doel: het publiek
bewust maken en sensibiliseren, zowel de professionelen( scholen,
ziekenhuispersoneel) en de gewone burger die met doofheid te maken
heeft ( slechthorenden, familie van doven ). Nu werkt ze in een
bejaardentehuis. Ze ontdekte dat veel mensen met de ziekte van
Alzheimer zich moeilijk konden uitdrukken met woorden, maar dat het nog
een hele tijd wel ging met gebaren. Het werkt heel goed, als zijn het
maar basisuitdrukkingen zoals, dag, tot ziens, honger, dorst. Professor
Bruno Dubois, neuroloog in het Salpêtrièreziekenhuis en voorzitter van
de Franse Alzheimerassotiatie bevestigt dat gebarentaal nuttig is op
voorvaarde dat het wordt aangeleerd bij het begin van de ziekte.
http://www.sudouest.com/charente-maritime/actualite/saintonge/ar
Bron: Vertaald nieuws voor Doven
