Ik heb meer dan 50 jaar bij neergelegd dat ik voor 51% doof ben. Heb
heel wat meegemaakt in mijn leven als slechthorende. En toch heb ik me
jarenlang staande kunnen houden in een maatschappij dat alleen horenden
wil toelaten. ( zie mijn boek:” ik ben doof en zo wat? “ Voel me toch niet echt afgeschreven omdat ik die leeftijd heb. Ik heb zelfs vorige week nog gesolliciteerd naar een fatsoenlijke baan als magazijnmedewerker in deeltijd van 25 tot 32 uur per week. Had me goed voorbereid. Wilde weer onder de mensen zijn, waar ik meer gevoel van eigenwaarde kan opbouwen. De baan was op mijn lijf geschreven. Ik had er zin in.
Een bedrijf dat perslucht systemen verkoopt en verhuurt aan bedrijven, met meer dan tien duizend onderdelen, waarvan je in de loop van tijd 2/3 uit je hoofd kent. Visueel neem je méér op dan van horen zeggen.
Had de man van personeelszaken twee weken van te voren nog gesproken aan de telefoon en hij was heel duidelijk door de telefoon, had een zware stem, waar ik uit op maakte dat ik niet hoefde te vrezen bij het sollicitatie gesprek.
Dinsdag, om klokslag half 10 meldde ik bij het kantoor van personeelszaken.
Stelde me voor en ging zitten aan een grote vergadertafel. De afstand tussen Paul en ik was circa 2,5 tot 3 meter. Het gesprek begon en merkte gelijk dat zijn stem veel zachter was dan door de telefoon en vroeg hem of hij ietwat harder kon praten omdat ik slechthorend was. Zijn antwoord kwam als een mokerhamer op me af. Hij zei:”ik praat hard genoeg”als of hij wilde zeggen geen rekening mee willen houden met iemand die minder hoort. Ik vroeg hem waarom hij dit niet wilde doen. Hij zei toen geen zin in te hebben er rekening mee te houden.
Probeerde het gesprek nog te redden door lip te lezen “zonder geluid”, maar dat was gewoonweg niet te doen en heb het gesprek onmiddellijk beëindigd. Pakte mijn boeltje bij elkaar en gaf Paul een hand en vertrok.
Paul, de personeelsman van het bedrijf verbouwereerd achterlatend.
Binnen 10 minuten stond ik weer buiten het bedrijf. Zag Paul nog voor het raam staan en die zal dit sollicitatie gesprek nog herinneren als hij zelf later oorproblemen krijgt.
Hij is een vakkundig magazijn man kwijt die een behoorlijk magazijn verleden heeft opgebouwd in de loop der jaren.
Had zelf een adviesbureau voor magazijnlogistiek en was twee jaar docent voor magazijnopleiding voor volwassen mannen.
Gaf les, en als de cursisten vragen hadden moesten ze een vinger opsteken en kwam dan naar hen toe. Ik was trots op mezelf dat ik dit kon doen.
Mijn ervaringen en kwaliteiten gaan vroeg of laat beslist naar zijn concurrent. Wel iemand die met een ander rekening wil houden met een handicap. Zit niet in een rolstoel of iets dergelijks, ik heb gewoon twee paar slechte oren.
Als de mensen er geen moeite voor doen om luider te spreken of er rekening mee willen houden, dan is het bedrijf voor mij niet meer interessant.
Misschien dat ik volgend jaar mee geluk heb om een baan te vinden?
Beter zou ik mijn vel voelen als ik docent kon zijn bij sociale werkplaatsen waar ik “eigenwijze”leerlingen duidelijk kon maken waar het leven op staat als je iets afwijkt van een maatschappij die bepalend is bij het slagen van je eigen carrière.
Ad van Opstal
16 oktober ’08
Bron: DovenTV
