wakker met de
verwachting dat zij eindelijk weer geluiden zal waarnemen. Zij heeft
een operatie ondergaan. Er is een cochleair implantaat bij haar
geplaatst. Nu zal dit apparaat in werking worden gesteld. Hoe zou het
zijn om haar naam te horen noemen? Een vogel te horen fluiten? Een auto
te horen starten?
`Ik heb mijn naam terug` vertelt het verhaal
van de tussenliggende tweeëndertig jaar. Doof zijn is een vreemde
handicap. Je zit niet in een rolstoel. Je hebt geen stok bij je. Er is
niets aan je te zien. En toch kun je niet zoals voorheen deelnemen aan
het leven.
Wie zelf een dergelijk verlies leden, zullen zich
herkennen in dit boek en er moed uit putten. Want de schrijfster leert
er – na een aantal pikdonkere jaren – mee omgaan. Met hulp van anderen
en van haar eigen creativiteit, humor en geloof.
Het boek is niet alleen een ervaringsverhaal, maar tevens nuttige maatschappelijke informatie.
Recensie
De
auteur werkt als sociaal consulente bij de Stichting Plotsdoven. Zij
beschrijft in de ik-vorm de verschrikking van het -als jong volwassene-
na een ziekte in volkomen stilte wakker worden, het moeten leren omgaan
met het gebrek aan geluid, de moeizame gewenning aan alternatieve
communicatie etc., tot en met een echtscheiding en het alleen voor de
kinderen zorgen. Parallel aan deze lijdensweg loopt het tegengestelde
hoopvolle proces van het plaatsen van een cochleair implantaat om na 32
jaar met dit elektronisch hoormiddel en een gedegen therapie stap voor
stap weer geluiden te leren onderscheiden, taal, muziek en vooral haar
kinderen weer te horen. Of het lukt? Dit ervaringsverhaal is voor
plotsdoven en ook voor horenden interessant en informatief door de
feitelijke beschrijving en de emotionele impact van beide processen.
Aangrijpend, maar niet larmoyant beschreven in een makkelijke stijl.
Door de slim gekozen vorm blijft de roman boeien. Kleine druk.
(NBD|Biblion recensie, Mieke Starmans-van Haren)
Deze nieuwe boek kan je bestellen via onze webshop (klik hier ).
Bron: Doof.nl