Daar gaan we weer: waarom
kunnen de Belgen wel wat in Nederland maar zo zelden lukt? Waarom
kunnen Belgische regisseurs met een bescheiden budget films maken waar
een authentiek eigen stempel op rust? Die ook nog toegankelijk genoeg
lijken voor een groter publiek dan een handvol fans? Denk aan films als
Ex-Drummer en aan Dagen zonder lief. Hiermee is niet gezegd dat Small Gods van de Grieks-Belgische Dimitri
Karakatsanis een vlekkeloze
Elena vertelt haar verhaal aan een advocaat. Ze wordt verdacht van een ernstig misdrijf en zij geeft een verklaring voor wat er gebeurd is. Na de dood van haar zoontje (omgekomen bij een gruwelijke zelfmoordpoging van haarzelf) wordt ze uit het ziekenhuis ontvoerd door ene David. Hij stopt de gewonde vrouw in een camper en gaat met haar de weg op. Ondanks de uitleg die Elena aan haar advocaat geeft, blijft veel onduidelijk aan haar getuigenis. Ontspruit de hele film aan haar fantasie? Probeert ze haar misdaden te verdoezelen? Het blijft gissen. Voor de advocaat uiteindelijk niet. Die zit als een psychiater te vissen naar de waarheid en barst uiteindelijk in tranen uit. Over ongeloofwaardig gesproken.
De constructie met de psychologiserende advocaat is dubbel vreemd, aangezien Small Gods niet met motieven, maar met symboliek werkt. Dat is de grootste drempel die je over moet, wil je de esthetiek waarderen. De broertjes Karakatsanis, die de film eigenhandig produceerden zonder subsidies, hebben een voorliefde voor het grote gebaar en grote emoties. De twee zwijgzame hoofdpersonen krijgen gezelschap van een doofstom meisje dat verder meereist. Onderweg hebben ze een paar bizarre ontmoetingen, waarin heel grote stappen worden gezet.
Kortom, soms is Small Gods veel te veel van het goede. Maar de schoonheid van hun beeldtaal maakt deze bizarre roadmovie meer dan de moeite waard.
Waar draait Small Gods? Bekijk de bioscoopagenda.
