'We zijn niet zielig hoor'

kinderen goed gaat, dan zijn wij zielsgelukkig", zegt Truus Montfoort in de woonkamer van hun woning in De Tempel. Truus werd 72 jaar in geleden in Rotterdam doof geboren. Haar man daarentegen kreeg op z'n vijfde een hersenvliesontsteking en werd toen doof. "Dit heeft me er niet van weerhouden een normaal leven op te bouwen en aan sport te gaan doen", zegt Piet Montfoort. "Ik ben gaan voetballen en ben tien jaar lang doelman van het Nederlands dovenelftal geweest. Een geweldige tijd was dat. Net zo geweldig was dat ik vanaf mijn zeventiende ben gaan werken bij het bedrijf Smit röntgen in Leiden, waar ik geboren ben. Maar veertig jaar geleden moest ik met mijn vrouw hals over kop naar Eindhoven verhuizen. Philips wilde de fabriek in Leiden overnemen en daar uitbreiden. Dat mocht niet van de gemeente. En dan moet je kiezen: door blijven werken of op straat komen staan", zegt hij verbitterd. Truus Monfoort had het daar erg moeilijk mee. Ze zegt: "Alles wat we daar samen hadden opgebouwd, waren we in één klap kwijt. We moesten in Eindhoven weer van voor af aan beginnen. "Ik wist hier niet meteen de weg om mijn favoriete zwemsport te beoefenen; ik ben Nederlandsrecordhoudster op de 100-meter vrije slag en heb deel uitgemaakt van het Olympisch zwemteam voor doven dat meedeed aan de spelen in Finland", zegt ze trots. "Tweeënhalf jaar heb ik heimwee naar Rotterdam en Leiden gehad. We hadden geen auto en Piet moest iedere dag bij Philips aan de Emmasingel werken", zegt ze. "Toen ben ik naar de Philipsdokter gestapt en heb hem dit probleem voorgelegd. Hij zei: 'u kunt drie dingen doen. Terug gaan naar Leiden, uw rijbewijs halen of samen nog een kind maken'. Nou, we hebben voor dat laatste gekozen", zegt Piet. "Daar hebben we tot op de dag van vandaag geen spijt van. En mijn rijbewijs heb ik korte tijd later ook gehaald."

 

Bron: ED Eindhoven