Vader Huib legt uit: "De dovensport heeft de Deaflympics als belangrijkste evenement, maar valt niet onder de Paralympische Spelen. Daardoor wordt Pieternel door de vaderlandse sportkoepels niet gehonoreerd met de status van topsporter, en om die reden klopt zij dus telkenmale vergeefs aan voor de bijbehorende financiële steun."
Hij verzucht: "Ik kan het straks niet meer verantwoorden tegenover de rest van het gezin om haar naar wedstrijden te sturen. Dat kunnen wij gewoonweg niet opbrengen."
Pieternel traint - buiten de uren in de sportschool om - twee uur per week op de skibaan en vertoeft voor trainingsstages vijf weken per winter in het buitenland. Gehandicaptensport Nederland betaalt de trips naar de grote evenementen en voor de rest van de kosten draait de familie op. "De dovenwereld heeft zijn eigen kenmerken. Het verbetert, maar als je onvoldoende midden- en topkader hebt in de dovenwereld, krijg je ook geen voet tussen de deur bij instanties. Nu mogen ze vaak alleen de hand ophouden en krijgen de kruimels die van tafel vallen", aldus vader Huib.
Evenwichtsgevoel
De
eerste vraag die bij een leek opkomt, is waarom een goede dove skiër
niet gewoon deel kan nemen aan wedstrijden met horende skiërs?
Pieternel: "Het evenwichtsgevoel van een dove skiër is slechter
ontwikkeld. Bovendien kunnen gewone skiërs hun stijl aanpassen wanneer
ze merken dat de ondergrond ijzig wordt, want dat horen ze. Ik moet dan
eerst uitglijden."
"Ook een trainer die de gebarentaal
beheerst, is er niet", vervolgt haar vader. "Coaches die halverwege de
afdaling iets brullen, zullen Pieternel nooit bereiken. Pieternel gaat
vaak mee met horende skiërs, ook naar wedstrijden. Dan moet ze geluk
hebben dat de starter het aftellen met zijn vingers doet; vooruitkijken
bij de start is er voor Pieternel niet bij. Dat betekent dus verlies
van concentratie en focus op het parcours."
Vanaf haar vierde staat
Pieternel van Dis al op de ski's. Vader Huib: "Maar vijf jaar geleden
hadden we voor het eerst in de gaten hoeveel energie zij moet stoppen
in communicatie. Eigenlijk hadden we dat eerder moeten weten, maar je
leert pas als je ertegenaan loopt. Bij een zichtbare handicap zijn
dingen toch gemakkelijker te begrijpen."
Onze
enige vaderlandse dove wedstrijdskiër wil richting de Deaflympics van
2011 - de Olympische Spelen voor de dove sporters - en daar een gooi
doen naar een podiumplaats. Ze is uiteraard afhankelijk van financiële
support, maar die ontbreekt grotendeels omdat NOC*NSF haar als
topsporter niet ziet staan.
Huib van Dis: "Hun redenering is te kort
door de bocht. Bij blessures betekent het voor ons plaatsnemen op een
wachtlijst, voor aanpassing in de studiebegeleiding is zij afhankelijk
van de welwillendheid van school en er is geen geld voor een stukje
mentale coaching."
Nike
Boor, directeur Fonds Gehandicaptensport, vindt het een "vervelende
situatie". "De dovensport is internationaal apart georganiseerd en de
Deaflympics zijn niet erkend als topsportevenement. In ons land
hanteren we een strikt beleid. Dit type - moeilijk meetbare - handicap
zal nooit als topsport gehonoreerd worden, tenzij de dove sporter zich
tussen de validen begeeft en aan de geldende normen voldoet."
Pieternel
traint de laatste tijd veelvuldig met het Oostenrijks team. Zaterdag
werd haar na de prijsuitreiking gevraagd of ze wel voor ons land blijft
uitkomen? "Als ze goed betalen, ben ik weg", antwoordde zij toen met
een knipoog.
Bron: De Telegraaf/AnnieS
