leraren en groepsleid(st)ers elkaar in de Blauwe Zaal van het
180-jarige Viataal. Voor de doofblinden en de medewerkers leverden dat
tal van momenten op van 'verrassend weerzien'. In gebaren,
vingerspelling en met spreken kwamen heel wat herinneringen los.
Oud-leerling
Gijs Brüggeman kwam voor de reünie uit Amsterdam. Ondanks zijn visus-
en gehoorbeperking ontwikkelde Brüggeman zich tot gebarende voorlichter
bij een dienst in Amsterdam. "De tijd op Rafaël is belangrijk geweest,
een goede basis voor mij", vertelt Gijs Brüggeman. Vanzelfsprekend was
daarom zijn ontmoeting -even eerder- met zijn leermeester Peter
Brouwers allerhartelijkst.
De Amsterdammer kan met zijn hoge
genoten opleiding niet doorgaan als een doorsnee doofblinde die Rafaël
bezocht. Dat waren en zijn veelal de cliënten zoals Van Dijk die in de
beginjaren tegenkwam. "Vroeger werd deze groep als zwakzinnig
beschouwd. Niemand wist of leerde hoe met doofblinde mensen tot
communicatie te komen", aldus Van Dijk.
Vooral het intensief
volgen van bewegingen van de doofblinde hielp Rafaël bij het
ontwikkelen van nieuwe communicatievormen. Gebaren, vingerspelling,
Tadoma (spreken met de mond tegen de duim), vierhandengebaren, het
bleken middelen die de doofblinde cliënten meer grip op hun directe
leefomgeving bezorgden. Methodieken die de Gestelse Rafaëlschool
wereldfaam bracht.
Het toegewijde werk schiep bovendien een
band onder de medewerkers. Marina Haas, oud-groepsleidster, geniet van
de ontmoeting met oud-leerlingen en -collega's. "Die tijd was
fantastisch", zegt de vrouw uit Groesbeek, "voor ons was het een grote
uitdaging om doofblinde kinderen tot meer zelfstandigheid te brengen.
En dat het ook lukte, is te danken aan een goede onderlinge
samenwerking." Naast Marina neemt een begeleidster een doofblinde vrouw
bij de hand en brengt deze in contact met een andere oud-medewerker.
Het begin van een gesprek, met de handen. Resultaat van langdurig
pionierswerk.
Bron: Brabants Dgablad
