verstandelijk beperkten kunnen in en om de plantenkwekerij hun dag
doorbrengen. Ria zit samen met Joeri in haar proefperiode bij de
zorgkwekerij. Michael is vooralsnog de enige vaste cliënt. Het drietal
neemt na het plukken van geraniumstekjes aan een tafel achterin de kas
een pauze.
Michael giet een paar glazen ranja naar binnen. Hij
houdt een handdoek onder zijn mond, want door zijn kaakverlamming komt
er veel slijm vrij. De 21-jarige is de reden waarom het gezin Van den
Dungen het roer om heeft gegooid. "In het begin vond ik het helemaal
niets, toen hij hier op stage kwam. Hoe kan je nu werken met een dove?,
dacht ik." Maar de altijd opgewekte jongen heeft kweker Michel van
gedachten doen veranderen. Hij noemt het nu 'onwetendheid'.
"Michael
liep hier stage via school en toen hij twintig jaar werd, mocht hij
niet meer komen. Dat wilden we niet laten gebeuren." Daarnaast kampte
hun eigen zoontje met een hersenvliesontsteking. Dat deed het paar
stilstaan bij de gedachte dat hun kind een verstandelijke handicap zou
kunnen krijgen. "Dan zou je ook willen dat je kind je ergens veilig
voelt."
Daar moest wel veel voor veranderen in het bedrijf. "Het
is intensief, omdat we echt een zelfstandig bedrijf willen blijven. Het
is makkelijker als je een instelling gewoon cliënten laat sturen", legt
Ilse uit. Door de komst van de hulpbehoevende werknemers loopt de
productiviteit terug. Dat wordt door subsidie gecompenseerd. De
productie van snijbloemen die naar de veiling werden gebracht, is nu
niet meer mogelijk. "Een zorgkwekerij is niet te vergelijken met een
zorgboederij, zegt Michel. Daar is 's winters weinig te doen en wordt
er voor de cliënten klusjes 'verzonnen'. Hier is het hele jaar iets te
doen, zoals het verpotten van perkplanten, stekjes plukken en onkruid
wieden." Ook zijn er een paar geiten en een pony die verzorgd kunnen
worden.
Vorig jaar werd gebruikt om de omschakeling te maken,
dit jaar wordt er gezocht naar nieuwe dagbesteders. Die moeten het goed
naar hun zin hebben op de kwekerij. Ook moet het goed klikken met
Michael, die 3,5 dag in de week aanwezig is op 't Lieseind. Het is
belangrijk dat de sfeer goed blijft. "We willen kleinschalig blijven,
zo rond de vijf cliënten per dag, zegt Ilse. Maar één cliënt is te
weinig."
Vooralsnog geniet Michael van al dat leven in de
brouwerij en lijkt het te klikken met de andere dagbesteders. Joeri
kletst voluit over wat hij weet en wat hij leuk vindt. Ook leest hij de
krant. Ria is wat rustiger, maar geniet zichtbaar van het werk.
In
de kas worden de nodige grappen gemaakt. De goedlachse Michael is
gehuld in Ajax-trainingsbroek en heeft een Ajax-rugzak bij zich. Michel
is fan van voetbalclub PSV dus dat levert in gebarentaal de nodige
strijd op tussen de twee mannen. Michael wuift lachend de opmerkingen
weg.
Als iemand wat raars doet, trekt hij zijn handen over
zijn hoofd, alsof hij een hoed opzet. Het is hun favoriete grap. "Wat
een muts he".
Bron: Brabants Dagblad