Bloomfield Hills. John LaFave vertelt graag de anekdote over de eerste
loopwedstrijd van zijn dochter Erin. Ze kwam binnen bij de laatste
groep, samen met 6 andere doven. De turnleraar vond het maar niets,
maar Erin wou gewoon bij haar vrienden blijven. Nu
doet Erin aan veldlopen. In haar familie zijn geen dove mensen, dus duurde
het vrij lang voor haar ouders zeker waren dat ze doof was. Het eerste
wat je dan doet is alles op een rijtje zetten wat ze nog kan. En dat
was nog een heleboel. Haar ouders konden haar niet in haar park houden.
Ze was zeer actief en koppig. Moest ze als Indiaanse geboren zijn dan
zou ze ‘ Meisje met gebalde vuisten’ genoemd worden.
Bij het lopen
gebruikt de coach visuele hulpmiddelen. Bij de start kijkt ze naar het
rookwolkje dat het startpistool komt en dat is nog een fractie van een
seconde vroeger dan de knal. Als ze rapper moet lopen maakt hij een
‘schietgebaar’ zoals met een pistool. Trager, dan wrijft hij met zijn
rechterhand over de rug van zijn linkerhand, en zo zijn er nog wel wat.
Met
een fractie van een seconde verloor ze de wedstrijd voor de beste van
de staat, maar dat neemt niet weg dat ze nog altijd kampioen wil
worden; want als ik het kan, zegt, dan bewijs ik dat doven alles kunnen
wat ze willen.
Bron:
Vertaald nieuws voor Doven